De eerste stage indrukken
Door: Demi
Blijf op de hoogte en volg Demi
06 Oktober 2014 | Tanzania, Nyangao
Twee weken geleden zijn we aangekomen in Nyangao, het dorpje waar onze stage plek plaats zal vinden voor de aankomende 3 maanden.
Nyangao is een klein dorp in de middel of no where, met een markt, het ziekenhuis en wat andere kleine winkeltjes en eetgelegenheden.
Ik had een totaal andere voorstelling van Nyangao dan hoe we het aantroffen. Zoals Muk vaak zegt: Stel hier geen verwachtingen, want het loopt altijd anders dan hoe je het bedacht hebt. Muk ik kan niet anders dan je daar gelijk in geven!
We kwamen aan en reden gelijk door naar het ziekenhuis. Daar maakte we kennis met de hoofdarts van het ziekenhuis en de administrator. Wederom een warm welkom! Erg leuk en bemoedigend, want ondanks alle voorbereidingen, was ik toch wel een beetje zenuwachtig. Het plan was om eerst ons huisje te bekijken en daarna een rondleiding door het ziekenhuis te krijgen. Ons huisje is prima om je de aankomende 3 maanden in te redden. Helaas is ook deze douche koud.
Nadat we een beetje gesetteld waren, kregen we een rondleiding van Sunshine, een Filipijnse VSO Verpleegkundig docent, door het ziekenhuis. Het is een vrij groot ziekenhuis, met veel verschillende afdelingen. Er zijn enige vergelijkingen met het ziekenhuis in Nederland. Net als in Nederland hebben zij een laboratorium, apotheek, fysiotherapie, operatiekamer, ect. Dit verbaasde me, ook al wist ik niet echt wat ik kon verwachten.
De volgende dag maakte we kennis met de artsen van het ziekenhuis, waarin we onder andere kennis maakte met Dr. Tjanqofiets. Dit is een Poolse arts, die 20 jaar geleden in Nyangao is gaan werken en niet meer terug is gegaan.
Bij deze kennismaking zat ook de Patron (hoofdverpleger van het ziekenhuis). Met hem besproken we de praktische zaken van onze stage. Daarna kregen we een vrij uitgebreide rondleiding door het ziekenhuis, waarin we aan iedereen werden voorgesteld. Gelukkig was het overal waar we binnen stapten ‘carribu sana’ (hartelijk welkom).
Toen de rondleiding voorbij was, moesten we kiezen op welke afdeling we als eerste wilden beginnen. Liza koos voor ward 2, vrouwen afdeling en ik voor ward 1, mannen afdeling.
We werden naar onze afdeling begeleid en voorgesteld aan de verpleegkundigen daar en zo begon onze stage.
Ik begon op de mannen afdeling. Deze is verdeeld in chirurgisch en in medisch. Op chirurgische afdeling liggen voornamelijk patiënten met fracturen. De meeste patiënten hebben deze fracturen (botbreuken) opgelopen door motorongelukken. Dit zijn vrij gecompliceerde breuken, sommige hadden verbrijzelde benen, open fracturen of gewrichten die op plekken zaten waar ze niet horen te zitten en andere trauma's aan het hoofd. Dit vind ik een ontzettende leuke en leerzame kant, waar ik veel ga zien en leren.
Op de medische kant liggen patiënten die voornamelijk verschillende soorten aandoeningen hebben. Er komt veel malaria, tuberculose en HIV/Aids voor. Vrij schokkend om dit te zien, aangezien ik hier in Nederland nog niet mee in aanraking was gekomen. Deze patiënten zijn ontzettend mager en uitgedroogd, wat voor mij erg moeilijk was om te zien.
Ondanks de confrontatie die ik in Mtwara had, werd ik op een hele andere manier met twee benen op de grond gezet.
Dit is de keiharde werkelijkheid, waar er geen geld is voor de juiste materialen, geen geld is voor een behandeling (deze betaald de patiënt vooraf. Als hij geen geld heeft, word hij niet opgenomen en krijgt hij dus ook geen behandeling) en je geconfronteerd wordt met situaties waarin je niks kunt, ook door je positie als stagiaire.
Verpleegtechnische handelingen worden niet uitgevoerd op de manier waarop ik deze geleerd heb en aseptisch ter werk gaan wordt ook niet even vaak toegepast.
Wondzorg is erg beperkt, waardoor wonden geïnfecteerd raken, hierdoor dreigt sepsis (bloedvergiftiging).
Ondanks al deze indrukken, is de afdeling waar ik nu werk een ontzettende leuke afdeling. Mijn collega's zijn enorm behulpzaam en willen me van alles leren. Verpleegtechnische skills komen hier zeker aan bod en ik leer enorm veel.
Op vrijdag werden we verrast door Dr. Tjanqofiets met een tripje naar Lindi, waar we de bischop ontmoetten. Dat is hier een hele eer!
Na ons bezoekje werden we getrakteerd op een drankje aan een prachtig strand. Waar we een gezellig gesprek met de dokter hadden.
Inmiddels zit ik alweer in stage week nummer 3, the time fly’s by!
Aankomend weekend gaan we naar Masasi naar een traditioneel dansfestival. Hier heb ik ontzettend veel zin in!
Voor iedereen die dit heeft leest,
Veel lieve groetjes vanuit Tanzania!
Nyangao is een klein dorp in de middel of no where, met een markt, het ziekenhuis en wat andere kleine winkeltjes en eetgelegenheden.
Ik had een totaal andere voorstelling van Nyangao dan hoe we het aantroffen. Zoals Muk vaak zegt: Stel hier geen verwachtingen, want het loopt altijd anders dan hoe je het bedacht hebt. Muk ik kan niet anders dan je daar gelijk in geven!
We kwamen aan en reden gelijk door naar het ziekenhuis. Daar maakte we kennis met de hoofdarts van het ziekenhuis en de administrator. Wederom een warm welkom! Erg leuk en bemoedigend, want ondanks alle voorbereidingen, was ik toch wel een beetje zenuwachtig. Het plan was om eerst ons huisje te bekijken en daarna een rondleiding door het ziekenhuis te krijgen. Ons huisje is prima om je de aankomende 3 maanden in te redden. Helaas is ook deze douche koud.
Nadat we een beetje gesetteld waren, kregen we een rondleiding van Sunshine, een Filipijnse VSO Verpleegkundig docent, door het ziekenhuis. Het is een vrij groot ziekenhuis, met veel verschillende afdelingen. Er zijn enige vergelijkingen met het ziekenhuis in Nederland. Net als in Nederland hebben zij een laboratorium, apotheek, fysiotherapie, operatiekamer, ect. Dit verbaasde me, ook al wist ik niet echt wat ik kon verwachten.
De volgende dag maakte we kennis met de artsen van het ziekenhuis, waarin we onder andere kennis maakte met Dr. Tjanqofiets. Dit is een Poolse arts, die 20 jaar geleden in Nyangao is gaan werken en niet meer terug is gegaan.
Bij deze kennismaking zat ook de Patron (hoofdverpleger van het ziekenhuis). Met hem besproken we de praktische zaken van onze stage. Daarna kregen we een vrij uitgebreide rondleiding door het ziekenhuis, waarin we aan iedereen werden voorgesteld. Gelukkig was het overal waar we binnen stapten ‘carribu sana’ (hartelijk welkom).
Toen de rondleiding voorbij was, moesten we kiezen op welke afdeling we als eerste wilden beginnen. Liza koos voor ward 2, vrouwen afdeling en ik voor ward 1, mannen afdeling.
We werden naar onze afdeling begeleid en voorgesteld aan de verpleegkundigen daar en zo begon onze stage.
Ik begon op de mannen afdeling. Deze is verdeeld in chirurgisch en in medisch. Op chirurgische afdeling liggen voornamelijk patiënten met fracturen. De meeste patiënten hebben deze fracturen (botbreuken) opgelopen door motorongelukken. Dit zijn vrij gecompliceerde breuken, sommige hadden verbrijzelde benen, open fracturen of gewrichten die op plekken zaten waar ze niet horen te zitten en andere trauma's aan het hoofd. Dit vind ik een ontzettende leuke en leerzame kant, waar ik veel ga zien en leren.
Op de medische kant liggen patiënten die voornamelijk verschillende soorten aandoeningen hebben. Er komt veel malaria, tuberculose en HIV/Aids voor. Vrij schokkend om dit te zien, aangezien ik hier in Nederland nog niet mee in aanraking was gekomen. Deze patiënten zijn ontzettend mager en uitgedroogd, wat voor mij erg moeilijk was om te zien.
Ondanks de confrontatie die ik in Mtwara had, werd ik op een hele andere manier met twee benen op de grond gezet.
Dit is de keiharde werkelijkheid, waar er geen geld is voor de juiste materialen, geen geld is voor een behandeling (deze betaald de patiënt vooraf. Als hij geen geld heeft, word hij niet opgenomen en krijgt hij dus ook geen behandeling) en je geconfronteerd wordt met situaties waarin je niks kunt, ook door je positie als stagiaire.
Verpleegtechnische handelingen worden niet uitgevoerd op de manier waarop ik deze geleerd heb en aseptisch ter werk gaan wordt ook niet even vaak toegepast.
Wondzorg is erg beperkt, waardoor wonden geïnfecteerd raken, hierdoor dreigt sepsis (bloedvergiftiging).
Ondanks al deze indrukken, is de afdeling waar ik nu werk een ontzettende leuke afdeling. Mijn collega's zijn enorm behulpzaam en willen me van alles leren. Verpleegtechnische skills komen hier zeker aan bod en ik leer enorm veel.
Op vrijdag werden we verrast door Dr. Tjanqofiets met een tripje naar Lindi, waar we de bischop ontmoetten. Dat is hier een hele eer!
Na ons bezoekje werden we getrakteerd op een drankje aan een prachtig strand. Waar we een gezellig gesprek met de dokter hadden.
Inmiddels zit ik alweer in stage week nummer 3, the time fly’s by!
Aankomend weekend gaan we naar Masasi naar een traditioneel dansfestival. Hier heb ik ontzettend veel zin in!
Voor iedereen die dit heeft leest,
Veel lieve groetjes vanuit Tanzania!
-
06 Oktober 2014 - 21:30
Sarah Drenth:
Hee Demi,
Sarah (dochter van Mevrouw van Ijsseldijk) hier! Leuk om jouw ervaringen zo te lezen! Heel veel plezier en succes daar de komende tijd! Ben benieuwd wat je allemaal nog gaat meemaken -
06 Oktober 2014 - 22:25
Mark:
Hoi Demi,
Wat leuk om dit te lezen. Heb bewondering voor je dat je dit zo mee maakt en het nog leuk vindt ook. Heel veel sterkte.
Groetjes
Mark -
06 Oktober 2014 - 23:14
Ronald:
Hi Demi,
Erg leuk om je reisverslagen te lezen. Goed en moedig dat je dit allemaal doet. Veel succes en enjoy!
Groetjes,
Ronald
-
06 Oktober 2014 - 23:51
Merel:
Hai lieve Deem!
Echt zo onwijs tof om dit allemaal te lezen!! Kijk nu al uit naar je volgende verslag:):)
X Merel -
07 Oktober 2014 - 00:40
Dinanda:
Schatte wat fijn!! Het klinkt allemaal heftig maar zeer indrukwekkend! Ben blij voor je deempsie!
Kusje?
Wat moet jij doen in t ziekenhuis? Kusjee -
07 Oktober 2014 - 19:29
Willeke Pena:
Hoi Demi,
Geweldig om te lezen hoe je het ervaart allemaal, en je beschrijft het goed allemaal zeg, net alsof ik erbij ben. Geniet ervan en wat zul je een boel leren, gaaf.
dikke knuf
-
08 Oktober 2014 - 11:16
Wilma:
leuk verslag Demi en mooi wat je allemaal meemaakt in die toch'andere'wereld en ja ook shocking. Suc6 en hou ons op de hoogte!groetjes,
Wilma -
10 Oktober 2014 - 15:59
Stef:
Hoi Demi,
Leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt. De vele botbreuken door motorongelukken klinkt bekend; mij werd altijd gezegd dat het meeste letsel in ontwikkelingslanden door het verkeer ontstaat. Verkeersregels, tja, die zijn daar erg flexibel.
Wel heftig om ongeneeslijke ziektes van zo dichtbij mee te maken. Sterkte daarmee, maar ook veel plezier met alle andere dingen die je meemaakt!
Grtz,
Stef -
12 Oktober 2014 - 18:07
Muk:
Nice Demi!!! Het is allemaal heel echt!!
En ja, time flies when you're learning a lot;)
tot volgende week!
oh, en heeft Dr. Tjanqofiets een goede bagagedrager??hahahaha
(De beste man heet: Dr. Jankowicz;)) -
21 Oktober 2014 - 15:26
Anita Jehee:
Hallo troelala,
En...ben je al een beetje gewend na de eerste cultuurschok ?
En de temparatuur niet te vergeten !!
Je zult wel enorm veel leren tijdens je verblijf, en niet alleen qua medische zorg.
Vast heel veel wijze levenslessen waar je de rest van je leven op kunt teren meis.
Ik heb in elk geval heel veel bewondering voor je...geen Bijenkof ): , geen terrasjes, het is hier herfst maar dan ook echt herfst met alles erop en eraan....brrr
Heb jij in elk geval geen last van !!
Groetjes en een dikke knuffel xxx
-
02 November 2014 - 00:05
Johan:
Hoi Deem,
Leuk om je blog te lezen, en je zo af en toe 'live" te zien en spreken via skype.
Hopelijk gaat het weer wat beter met je verstandskiezen.
Ik ben benieuwd naar de update van je (stage)belevenissen
XXX Soes -
07 November 2014 - 23:33
Alda Van Staalduinen:
Ha Demi,
Wat maak jij veel mee! Je gaat toch niet doen als dr. Tjanqofiets he (daar heel lang blijven)!
Leuk om te lezen hoe het je daar vergaat.
Take care en lieve groetjes uit Bergschenhoek.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
